Anders dan anders
Het is een vrije dag. Ik lees een boek over Nieuwe Business Modellen. Een onderwerp wat me mateloos interesseert. Hoe meer ik lees hoe moeilijker het wordt, doordat allerlei gedachtendraadjes in mijn hoofd door elkaar gaan lopen. Mijn perfecte idee zit in de knoop. Zoals een bolletje wol bij mijn moeder in haar winkel. In het boek lees ik het volgende:
“Gras groeit ook niet harder als je er aan trekt. Dus vooraf een duidelijk advies: neem rust, neem de tijd en zorg voor afstand”.
Ik sla het boek dicht. Slaak een verrukkelijke zucht. Zuurstof stroomt binnen. Ik sta op van mijn stoel in het zonnetje. Ren (ja ren!) naar mijn atelier. Pak de schildersezel van mijn -in 1982 overleden- opa en grijp een onaf schilderij. Beide gaan mee naar buiten. Het is een schilderij waar ik in 2013 al mee begonnen ben maar niet verder mee kwam omdat ik mijn opa’s schilderijen als de maatstaf zag. Zijn werk vind je hier.
Schilderen als ontspanning
Tegenwoordig schilder ik veel vaker en maak mijn schilderijen wel af. Verrassend genoeg werkt dat sinds ik Zelfstandig Professional ben. Sindsdien is er een knop om gegaan. Al verschillende keren heb ik een schilderij in opdracht mogen maken en verkocht. De angst om het niet zo goed te doen als mijn opa is van mij afgevallen. Ik maak iets heel anders.
Werkplezier
Terug in de tuin bij het schildersezel van mijn opa in de tuin valt er een dikke zwarte spetter op de groen geschilderde zee uit 2013. Voorheen zou dat reden zijn geweest om het schilderij als mislukt te bestempelen. Nu zie ik mijzelf rustig met een doekje de verf deels wegvegen en deels integreren in het werk. Ik besef het verschil met vroeger. Met passie en vertrouwen geef ik mezelf elke dag plezier in mijn werk én mijn hobby.
Gedachtendraadje
Een gedachtendraadje komt voorbij… Ergens ben ik blij als de vakantie voor al mijn vakgenoten volgende week weer voorbij is, zodat we weer samen kunnen discussiëren hoe we geo zichtbaar kunnen maken binnen en buiten het geodomein. Voor nu schilder ik een landschap. Met straks een passende songtekst eroverheen. Want dat is mijn stijl.
Dan voel ik de eerste druppels van een onweersbui op mijn nog warme huid. Ik schilder stug door en mijn kabbelende zee uit 2013 verdwijnt en maakt plaats voor een heel wilde met zwarte donderkoppen. Niet een realistische zoals ik ooit het schilderij was begonnen. Ik voel in alles dat dit er uit moet. Heel in het klein schilder ik nog iets wat op een bootje lijkt. Voor mijn opa.
Mijn opa schilderde lang niet altijd realistisch; zijn werk was ook een interpretatie van de werkelijkheid. Hij schilderde in de stijl van de Bergense School. Als deel van het ‘Luminisme’; dus hoe het licht valt op het object.
Bevrijding
Hoe meer het perspectief uit het schilderij verdwijnt hoe meer ik geniet. Het lijkt een bevrijding. De ene streek nog avontuurlijker dan de vorige. Het is eigenlijk net als ondernemen. Jij gelooft erin. Nu de rest nog. Ga door. Als jij geloof hebt in jezelf zullen anderen volgen.
Het begint te donderen. Ik pak mijn spullen. Ik wil genieten van het schouwspel. Terwijl de regen zachtjes op mijn schilderij tikt, geeft een straal zon het nog wat diepte. Met verwondering kijk ik naar het effect. Wat mooi. Ik besluit risico te nemen en het schilderij in de rap naderende onweersbui buiten te laten staan. Ondernemen is risico’s nemen. Schilderen kennelijk ook. Terwijl ik er over na denk vervaagt buiten mijn bestaande landschap. Om plaats te maken voor een nieuwe werkelijkheid.
Experiment
Nawoord … Zachtjes glijden de druppels van m’n schilderij. Ik heb genoten van het experiment. Totaal buiten de gebaande paden van mijn opa zie ik dat het kleine bootje stug verder vaart in de warme storm. Er glijdt een warme gloed door mij heen.
Bronnen:
Jonker, J, (red.), 2014. Nieuwe Business Modellen. Samen Werken aan Waardecreatie. Academic Service. 276 p
Dit is zo ontzettend mooi geschreven. Dit raakt mij in mij diepste zelf. Precies op het moment dat ik eigenlijk niet weet wat ik moet doen. De start als “echte” zelfstandige professional staat voor de deur en alle twijffel slaat toe. Ik heb nog geen idee..
Ik heb het vermoeden dat dit artikel mij gaat helpen al weet ik nog totaal niet hoe.
Dank je wel. Het lijkt wel of jouw artikel voor mij bestemd is.
Groet
Jan
Heel mooi Roosmarijn. Geodeten zetten van een gebied eerst de grondslag uit en daarna werken zij van groot naar klein tot in de hoogste nauwkeurigheid. Ze kunnen zichzelf voortdurend controleren door controlemetingen en berekeningen te doen zodat ze zeker weten dat ze goed zitten. Iets is namelijk goed of fout. Voor veel Geodeten is het moeilijk om van klein naar groot te denken, risico’s te nemen, en te dromen en te geloven in een beweging van het kleine landmeten naar het grote ‘de gehele wereld voorzien’ van geo-informatie.
Roosmarijn, jouw verhaal doet me denken aan een bijzondere ontmoeting in Frankrijk, die ik had met de vader van een Franse vriend van mij. Hij was restaurateur van oude schilderingen in kerken en kathedralen en als landschapsschilder exposeerde hij over heel de wereld. Ze noemden hem “le jardinier de la lumière”. De tuinman van het licht. Hij wist dat ik klassiek gitaar speelde. Op een gegeven moment vroeg hij mij om te spelen en hij ging schilderen wat hij hoorde. De visualisatie van geluid en emotie. Het zichtbaar maken van het onzichtbare. Daarin zit ook de kracht van geo.
Roosmarijn, dank je wel voor je mooie column, zo herkenbaar voor mij!
Je hebt de dag een mooi begin gegeven.
Prachtig!
Mooi hoor dat loskomen!
Wouw heel mooi!
Goed om te lezen hoe je de dingen beleef, en mooi beschreven.
is het schilderij mooi geworden? ;)
Groetjes Dennis
Wat mooi… Ik ben er stil van…
Onze groeiende steden worden voortdurend geconfronteerd met nieuwe behoeften aan kwalitatieve huisvesting, werk, logistiek en mobiliteit. Wat als we oplossingen konden vinden in het domein van de materialen? Waarom geen gebouwen opgetrokken met meer dan een functie in het achterhoofd? En welke business modellen moeten we ontwikkelen voor deze nieuwe manier van bouwen?